Przygotowaneprzez nas kwestionariusze, które mogą Państwo wypełnić w domu i przynieść ze na pierwszą wizytę. Rozumiemy, że może być to trudne, więc nie jest to obowiązkowe. Możemy zająć się tym na dalszym etapie terapii, kiedy poczują się Państwo bezpieczni. Mogą Państwo również potraktować ten kwestionariusz jako próbkę tego, o co pyta terapeuta, by móc postawić diagnozę i zaplanować terapię. Dlaczego prosimy o wypełnienie tego pomiędzy sesjami? Wiemy, że napisanie tego to dużo pracy, ale skróci to czas diagnozy i przyspieszy terapię. Zarówno Państwo jak i terapeuta będę mogli zająć się tym poza czasem sesji w gabinecie. Pozwala to również zastanowić się nad tym, czego potrzebuję, jakie są moje cele, jakie mam problemy. Serdecznie polecamy zapoznanie się z tymi dokumentami. Jeśli nie chcą Państwo odpowiedzieć na jakieś pytania, proszę zostawić je bez odpowiedzi.

• Kwestionariusz diagnostyczny dla kobiet
• Kwestionariusz diagnostyczny dla mężczyzn
• Diagnostic Questionnaire (in English)

alternatywnie to samo w pdfie:

• Kwestionariusz dla kobiet (pdf)
• Kwestionariusz dla mężczyzn (pdf)

Terapia DBT, odbywa się przede wszystkim pomiędzy spotkaniami, czyli w Państwa życiu, nie w gabinecie, stąd między innymi dziennik tygodniowy, który Państwo wypełniacie, poniżej przykładowe dzienniki z instrukcją wypełniania.
dziennik wyjaśniony| dziennik dla mężczyzny| dziennik dla kobiety

• Terapia Vivian, szkolenia, superwizje: Vivian Fiszer Centrum DBT Emocje: 83 1910 1048 2753 2109 3609 0001
• Psychologowie, grupy DBT, Terapeuci Poznawczo Behawioralni:
  DBT Polska sp. z o. o. 74 1050 1025 1000 0090 3145 7006
• Terapia z Anitą, Gabinet psychoterapii DBT Anita Kręgielewska:
  13 1050 1025 1000 0092 3599 0364
• Prosimy o potwierdzenia przelewu z datą spotkania i imieniem terapeuty bardzo ułatwi nam to pracę, dziękujemy 🙂

• Śródmieście dokładna mapka + gdzie najłatwiej zwykle znaleźć miejsce do parkowania według naszych terapeutów 🙂 Noakowskiego 26 to róg z ulicą Koszykową mieszkanie nr 48 jest na 5 piętrze w głębi podwórza idąc prosto znajduje się po lewej stronie (druga klatka) przypominam kod 48 kluczyk 7491
• Mokotów dokładna mapka z najkrótszą trasą dojścia z metra (tutaj zwykle można bez problemu znaleźć pojedyncze miejsce parkingowe).
• Proszę zwrócić uwagę na to, że po ostatniej ustawie dekomunizacyjnej, ulica zmieniła nazwę (już 2 krotnie). Jest to tak zwana ulica – kameleon – o potencjalnie 2 nazwach, Kaczmarskiego LUB Modzelewskiego, tabliczki mogą być takie, lub takie, w mapach google obowiązuje nazwa Modzelewskiego, sytuacje dynamicznie się zmienia 🙂 numer ulicy 58a i numer mieszkania 104 na szczęście pozostaje ten sam 🙂
  tutaj kod wejścia -jedynie gdyby Państwo przyszli wcześniej i nie mieli gdzie zaczekać przed spotkaniem (bo zdecydowanie wolałabym powitać Państwa przed drzwiami razem z moim psem terapeutycznym
  104 kluczyk 1040

Ceny różnią się od terapeuty i mogą się zmieniać (zależy to od zrobionych kursów, doświadczenia). Cena z terapię nie zmienia się w trakcie trwania terapii, przez 2 lata jest stała, następnie rośnie o wskaźnik inflacji (pod warunkiem że ktoś systematycznie ją kontynuuje).

To znaczy, że nowi pacjenci mogą płacić więcej, a dawni pacjenci będą za tą samą usługę płacić dawną stawkę. Również za grupy jest ta sama zasada, grupy mogą być droższe w przyszłości, ale tylko dla nowych osób, dla osób które zaczęły w dawnych latach i kontynuują ceny pozostaną te same przez 2 lata, następnie wskaźnik inflacji (tylko jeśli robią “ciurkiem”)

Spotkania w miejscach publicznych: terapeuta może nie przywitać się z Państwem w miejscu publicznym, oznacza to, że czeka na Państwa inicjatywę, ponieważ nie chce łamać zasady tajemnicy zawodowej (nie wie czy są Państwo sami, czy mają ochotę na ujawnienie znajomości z terapeutą). Oczywiście, jeśli wykonają Państwo pierwszy krok z przyjemnością się przywitamy. Niestety nie możemy się umawiać na kawę, obiady, brać udziału w weselach itp. Jesteśmy ograniczeni swoimi zasadami etycznymi, nasza relacja musi się ograniczyć do gabinetu psychoterapeutycznego.

Kontakty telefoniczne pomiędzy sesjami terapeutycznymi w gabinecie wzbudzają czasami wątpliwości. Mimo, że jest to konieczny składnik terapii DBT. Trener drużyny piłkarzy nie opuszcza swoich zawodników podczas ważnego meczu. Tak samo terapeuta nie opuszcza swojego pacjenta, kiedy “rozgrywa” ważne sytuacje w swoim życiu, kiedy stara się zastosować nową umiejętność, czy robi wszystko, by powstrzymać się przed niekorzystnym zachowaniem (nad którym zresztą wspólnie pracują). Te telefony nie służą jednak roztrząsaniu filozofii życia, czy podejmowaniu decyzji. To są krótkie interwencje skupione na tu i teraz, pomagamy zastosować odpowiednią w danej sytuacji umiejętność. Pacjenci, którzy angażują się w zachowania szkodliwe (samouszkodzenia, próby samobójcze, zażywanie narkotyków, picie alkoholu, każde inne zachowanie uznane za nieefektywne) mają dzwonić ZANIM zaangażują się w takie zachowanie. Zakłada się, że takie telefony pomogą w ograniczeniu tego typu zachowań. Inną, ważną zasadą jest 24 godzina przerwa w kontakcie PO zastosowaniu zachowania ryzykownego, PO wypiciu, zażyciu, samouszkodzeniu itp. Nie kontaktujemy się z terapeutą. Wynika to z tego, że nie możemy wzmacniać niekorzystnego zachowania (zasady behawioralne), poza tym uznajmy że już poradziliście sobie (zachowaniem szkodliwym), są oczywiście wyjątki, jeśli zagrożone jest bezpieczeństwo. Dokładnie wyjaśni to terapeuta. Trzecią sytuacją, w której kontakt telefoniczny może być istotny, jest problem w relacji terapeutycznej. Wrażliwe osoby często przerywają terapię z powodu problemów z terapeutą, których nie potrafią rozwiązać. Dlatego mogą zadzwonić, czy napisać i wyjaśnić wszelkie wątpliwości, które powstały podczas sesji. Zamiast rezygnować z terapii można wyjaśnić nieporozumienie przez telefon, mailowo, czy za pomocą smsa. 
Przykładowy kontrakt coachingu telefonicznego, czyli kontaktów między sesjami: zasady coachingu telefonicznego

Sesje można odwołać minimum 12 lub 24 godziny przed sesją (zależy od terapeuty i kontraktu). Czyli, jeśli mamy się spotkać o 17.00, to prosimy o wysłanie smsa, przynajmniej o 5.00, że ta osoba nie przyjdzie. W przeciwnym wypadku niestety pobieramy 50% lub 100% ceny sesji (zależy od terapeuty i kontraktu). Powyższe zadany dotyczą obydwie strony, tzn. jeśli psycholog w ostatniej chwili nie przyjdzie, albo odwoła, kolejna sesja jest albo 50% albo 100% tańsza (czyli gratisowa).
Jeśli możliwe, to zawsze próbujemy ustalić nowy terminy sesji-w razie potrzeby- jednak nie zawsze są wolne terminy.
Kontrakt dostaną Państwo pisemnie, żeby wszystkie zasady były jasne i wspólnie uzgodnione.

Od zawsze prowadziliśmy spotkania skype z osobami spoza Warszawy. Nie ma żadnych przeciwskazań dotyczących skuteczności takiej formy, badania pokazują że jest równie skuteczna. Nie pracujemy przez Skype w sytuacji nasilonych tendencji samobójczych. Jest to nasza własna, wewnętrzna zasada. Po prostu nie wyobrażamy sobie sytuacji, kiedy osoba jest w skrajnym kryzysie, nie odbiera telefonu, z bliskimi nie ma kontaktu, a my nie mamy możliwości samodzielnie pojechać do niej i sprawdzić czy jest bezpieczna (jeśli wszystkie pozostałe formy kontaktu zawiodą).
Istnieją też inne sytuacje kiedy nalegamy na skype np. osoba jest mocno spóźniona na sesję, może się zatrzymać na poboczu i zadzwonić, żeby jednak nie stracić spotkania. Ktoś jest chory, albo miał impuls, by sesję opuścić, terapeuta jest na urlopie a sytuacja danej osoby jest na tyle poważna że nie może opuścić sesji. Pacjent jest w szpitalu ale nie chce rezygnować z terapii. Oczywiście COVID jest również taką sytuacją (każdy terapeuta samodzielnie ze swoimi pacjentami ustala w jakiej formie się zobaczą).

Aktualnie grupy również prowadzimy online (COVID)

Bardzo nam przykro, wiemy jak dramatyczne macie Państwo sytuacje, ale zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 8 czerwca 2001 r. o zawodzie psychologa i samorządzie zawodowym psychologów (Dz. U. poz. 763; dalej: „ustawa o zawodzie psychologa”) psycholog ma obowiązek zachowania w tajemnicy informacji związanych z klientem, uzyskanych w związku z wykonywaniem zawodu. I co istotne, w świetle tej ustawy, psycholog nie może być zwolniony z tego obowiązku nawet na prośbę samego klienta.

W związku z powyższym, nie jesteśmy w stanie potwierdzić, że ktoś jest/był kiedykolwiek naszym pacjentem ani udzielić żadnych informacji na ten temat terapii. 

Co do osób niepełnoletnich proszę zobaczyć pytanie: Co wie rodzic o leczeniu nastolatka

Diagnozę robimy uznanym przez badaczy kwestionariuszem diagnostycznym SCID, czyli zadajemy wiele pytań i wspólnie staramy się dociec jak jest faktycznie, dość często jest to inna diagnoza niż ta z którą przychodzi do nas pacjent, albo dochodzą inne diagnozy do diagnozy podstawowej, jest to ważne, ponieważ diagnoza jest dla nas drogowskazem, mapą po której będziemy poruszać się podczas wspólnej pracy, niczym więcej.

• wyszło i nie chce powiedzieć, nie musi, nie ma takiego obowiązku, sama diagnoza może być trudnym doświadczeniem, a co dopiero podzielenie się nią z drugą osobą. To są nasze prywatne sprawy, naprawdę nie mamy obowiązku ogłaszać wszem i wobec że borykamy się z zaburzeniem, czy chorobą psychiczną.
• nie wie o sobie wystarczająco dużo, żeby odpowiedzieć adekwatnie na pytania kwestionariusza, nic dziwnego, często to właśnie podczas terapii dopiero poznajemy samych siebie 🙂
• nie widzi u siebie pewnych zachowań, miejmy nadzieję, że podczas terapii zobaczy.
• osoba przyszła po to, by udowodnić sobie, lub innym, że jest zdrowa.
• faktycznie osoba jest całkowicie bez zaburzeń- warto przyjrzeć się sobie, dlaczego widzimy zaburzenie w kimś innym?

Spotkania dla samej diagnozy nie są niestety możliwe. Zajmujemy się diagnozą wyłącznie w celu zaplanowania i przeprowadzenia adekwatnego leczenia. To jedyny powód dlaczego robimy diagnozę, jest to mapa, która wskazuje nam dokąd mamy zmierzać, jakie planować interwencje i jakie techniki zastosować. Nie mamy w swojej ofercie spotkań diagnostycznych.

Trzeba krytykować swoich rodziców, rozmawiać o przeszłości, poruszać bolesne tematy. Niczego nie trzeba, do niczego nie zmuszamy. Jeśli ktoś przychodzi z lękiem przed np. lataniem, pracujemy nad tym, żeby zacząć latać. Rodzice nie mają tutaj nic do rzeczy, a nawet, jeśli mają, to w tej chwili niewiele pomogą.

Dobra pomoc daje narzędzia do wykorzystania. Dlatego są prace domowe, praca własna, coaching telefoniczny. Chodzi o to, żeby poprawić to, co jest do poprawienia, polubić to, czego się nie da poprawić, skończyć leczenie i żyć dalej samodzielnie. Nie ma tutaj miejsca na uzależnienie.

Przychodzą do nas różni ludzie. Nie każdy chce opowiadać swoim przyjaciołom o problemach. Przyjaciele niekoniecznie są profesjonalnie przygotowani do pomagania. Psycholog jest bezstronny, nie bierze niczyjej strony. Jest obcą osobą, dzięki temu patrzy z innej, często nowej perspektywy.

Mam płacić za to, żeby ktoś mnie wysłuchał? Prawdziwe słuchanie zdarza się niestety coraz rzadziej 🙁 Kiedy ktoś nas prawdziwie słucha i reaguje na to, co mówimy z uwagą i empatią, wiele dobrego może się wydarzyć. Mamy jednak nadzieję, że możemy zaoferować coś więcej. Ćwiczenia, zadania, eksperymenty, psychiczny fitness prowadzący do przemiany i w efekcie nowego życia.

Wiemy, że grupa jest stresująca, ale naprawdę jest stresująca dla wszystkich, albo prawie wszystkich, poniżej argumenty za tym, żeby jednak się przemóc i uczestniczyć w niej:

• dodatkowa motywacja, żeby ćwiczyć umiejętności;
• metoda oparta na dowodach naukowych;
• 2 godziny dodatkowych spotkań z 2 psychologami;
• uprawomocnienie, że inne osoby też mają silne emocje;
• przykłady, jak inni ćwiczą umiejętności;
• ćwiczenia, których nie zrobimy indywidualnie;
• spotkania 2 razy w tygodniu;
• dodatkowe wsparcie;
• szybsze ukończenie terapii;
• niektórzy terapeuci pracują tylko z osobami, które chodzą na grupę.

Zdarzało się nam, że mieliśmy uczestników, którzy medytowali kilkanaście lat pod okiem uznanych nauczycieli, jednak DBT ma inne spojrzenie na uważność. My podchodzimy do sprawy bardziej pragmatycznie (mniej duchowo). Nie chcę się rozwodzić nad plusami i minusami takiego stanu rzeczy, jednak podkreślam, jest to inne podejście niż MBSR czy nawet ACT. Dotychczas również osoby doświadczone w medytacji były zadowolone z naszych zajęć.

Sama diagnoza zaburzenia osobowości typu borderline nie jest powodem do pozbawienia władzy rodzicielskiej. Zgodnie z art. 111 § 1 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego „Jeżeli władza rodzicielska nie może być wykonywana z powodu trwałej przeszkody albo jeżeli rodzice nadużywają władzy rodzicielskiej lub w sposób rażący zaniedbują swe obowiązki względem dziecka, sąd opiekuńczy pozbawi rodziców władzy rodzicielskiej.(..)” Nie ma czegoś takiego jak osoba z borderline, te osoby są bardzo różne. 82% po 10 latach nie spełnia już kryteriów tego zaburzenia, nie jest to więc trwały problem. Pozbawienie praw tyczy się zachowań, jeśli rodzic zaniedbuje swoje dziecko, stosuje przemoc (fizyczną, seksualną, emocjonalną), nadużywa alkoholu, narkotyków- to są argumenty za tym, by pozbawić go praw- że działa na szkodę swojego dziecka.

W DBT nie trzeba rozmawiać o tym, o czym się nie chce rozmawiać. Przynajmniej dopóki pacjent nie poczuje się wystarczająco swobodnie. Rozmowy o dzieciństwie w żadnym razie nie są konieczne, żeby robić postępy w terapii. W DBT w ogóle nie uważamy, że wracanie do przeszłości coś nam da, staramy się być tu i teraz. Wyjątki: diagnoza oraz PTSD, w tej drugiej sytuacji zajmujemy się tym dopiero na 2 etapie terapii.

Oczywiście, jednak nie jest to nasza specjalizacja, skupiamy się na osobach z dysregulacją emocji. Najlepiej przyjść i zrobić diagnozę, czasami osoby bliskie również mają problemy, poza tym dopiero wtedy możemy rekomendować adekwatne dalsze działania. Po prostu nie zawsze tak intensywna jak u nas terapia jest potrzebna (wtedy odsyłamy dalej) albo może być jakiś problem na którym się nie znamy.

Zdarza się, że nie możemy pomóc nastolatkowi, ponieważ środowisko w którym przebywa wzmacnia niekorzystne zachowania, albo nie wzmacnia tych korzystnych. Dlatego w niektórych sytuacjach stawiamy warunek, że będziemy kontynuować leczenie nastolatka wyłącznie pod warunkiem uczestniczenia w nim opiekuna danej osoby. Czasami warunkiem może być rozpoczęcie treningu umiejętności DBT w naszym Centrum.

To zależy na jakim jest etapie. Nie ma tutaj jednej recepty. Złote rady „wyrzucić z domu” są bardzo łatwe do oferowania, ale trudne do wykonania. Zazwyczaj pochodzą z innego kręgu kulturowego, gdzie są zupełnie inne realia ekonomiczne. Chociażby w Berlinie dla osób uzależnionych jest mnóstwo możliwości. Tam rzeczywiście osoba wyrzucona z domu, może sama stanąć na nogi. Czy w Polsce jest to możliwe? Pewnie najsilniejszym osobom, to się uda, natomiast słabsze jednostki mogą sobie nie poradzić. Na pewno trzeba stawiać takiej osobie granice i to bardzo ostre granice. Jeśli bliska osoba boryka się z uzależnieniem przede wszystkim trzeba zapewnić sobie samemu adekwatne i regularne wsparcie. Potrzebna jest żelazna konsekwencja, co jest bardzo trudne, bo zwykle tego w rodzinach dotkniętych tym problemem brakuje. Terapia znowu przypomina budowanie szałasu podczas szalejącej burzy piaskowej.

Można brać udział w dowolnym szkoleniu w dowolnej kolejności. Natomiast na szkoleniach zaawansowanych pewne rzeczy mogą być trudne do zrozumienia, jeśli nie mają Państwo żadnej wiedzy odnośnie: borderline, behawioryzmu, uważności, czy podstawowej zupełnie wiedzy o DBT.

Jeśli zapisze się dużo osób na szkolenie, podzielimy Państwa na 2 grupy, w grupie może być maksymalnie 10 osób.